16 آذر روز دانشجو

ای مشعل‌داران راه دانایی، ای بیدارگران سپیده‌دم فردا!

شانزدهم آذر، تنها یک یادبود در تقویم نیست؛ بانگی است که از اعماق تاریخ دانشگاه می‌آید و تکرار می‌شود: که دانش، همیشه با مسئولیت پیوند داشته است و آگاهی، بار سنگین "باید" را به دوش می‌کشد. امروز، روز گرامیداشت کسانی است که کتاب را رها نکردند تا قلم را، و کلاس را ترک ننمودند تا فریاد عدالت‌خواهی را. روزی است برای یادآوری این که دانشگاه، تنها چهار دیواری برای انتقال مفاهیم خشک علمی نیست؛ که نهادِ پرسش، نقد و روشنگری است، خاستگاه اندیشه‌های متعهد و قلب تپندهٔ تحول جامعه.

در این روز، فراسوی هیاهوی روزمرگی و دغدغه‌های درس و امتحان، به عمق مفهوم "دانشجو" می‌نگریم. دانشجو، موجودی در «حال شدن» است؛ در حال تبدیل از آنچه هست به آنچه می‌تواند و باید باشد. او میراث‌دار دردها و آرزوهای سرزمینش است. در چهره‌اش، شوق کشف راز کهکشان‌ها با همدلی برای رنج همسایه، هم‌آوا می‌شود. در دستانش، قلمی است که هم می‌تواند معادلات پیچیده را حل کند و هم تاریخ ظلم‌ها را بازنگارد.

ما امروز را به پاس آن سه آذر اهورایی (مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت‌رضوی) و همهٔ آنان که در طول تاریخ، با جان خود پاسداری از حریم آزادی اندیشه و شرافت دانشگاه را امضا کردند، گرامی می‌داریم. یادشان همواره نورافکن راه ماست، نشان می‌دهد که گاهی بلندترین سخن‌ها، در سکوتِ یک خاطرهٔ جاویدان نهفته است.

اما دانشجوی امروز، روایت خود را می‌آفریند. او در جهانی پیچیده، با سیلاب اطلاعات و بحران‌های چندگانهٔ زیستی، اجتماعی و اخلاقی دست به گریبان است. بار او سنگین‌تر است. او باید در عین غرق شدن در ژرفای تخصص، افق دیدی فراخ و انسانی داشته باشد. باید بیاموزد که چگونه در اقیانوس داده‌ها شنا کند، نه آن که غرق شود. چگونه در هیاهوی شب‌های تاریخ، چراغ امید را روشن نگاه دارد.

پس روز دانشجو، تنها یک تبریک نیست؛ یک تذکار است. تذکاری به خود دانشجو که: 
«تو،تنها یک دانش‌آموختهٔ آینده نیستی؛ تو یک کنشگر حال هستی. هر پرسش تو در کلاس، هر تحقیق تو در آزمایشگاه، هر دغدغه‌ات برای محیط زیست و عدالت، تکه‌ای از بنای آینده را می‌سازد. دانشگاه خاکریز آرمان‌های انسانی است و تو سرباز آگاهی این خاکریزی.»

و تذکاری است به جامعه که: 
«دانشجویان،گنجینهٔ ملی و سرمایهٔ آینده‌ساز این مرز و بومند. حمایت از فضای پویا، آزاد و امن برای اندیشه‌ورزی آنان، نه لطف که وظیفه‌ای تاریخی است. باید به صدایشان گوش سپرد، حتی اگر این صدا، نوای آشنا و خوشایندی نباشد؛ چرا که دانشگاه زنده است به پرسش‌هایش.»

                                                                                                                     معصومه مظفری 
                                                                                                     رئیس آموزشکده ملی مهارت دختران ملایر